donderdag 30 juni 2011

Als een trein die ontspoort...

Ik heb nog maar net m’n ogen open als de bel gaat.
‘Volgens mij hoor ik de bel,’ prevel ik. Man heeft het ook gehoord.
Met een zucht slof ik naar beneden.
‘Goedemorgen mevrouw, Makro-bezorgdienst!’
‘Huh, jullie zouden vanmiddag tussen half vier en zes komen,’ zeg ik verbaasd, onderwijl in m’n ogen wrijvend.
‘Klopt mevrouw, maar er is verkeerd geladen en uw loungeset staat voorin in de vrachtwagen. Ik heb u al 5 keer gebeld maar u nam niet op.’
‘Ja, kan kloppen, mijn mobiel ligt hier beneden aan de lader.’

Vanaf dat moment ontspoort mijn dag.
VOL-LE-DIG.
De heren laden een aantal dozen uit en staan er vervolgens bij te kijken. Ik loop, inmiddels met de broodnodige kop koffie in mijn handen, naar buiten.
‘Mevrouw, weet u hoeveel dozen u moet krijgen?’
‘Nou nee, daar bent u toch van?’
‘Er staat niets op de dozen, mevrouw, geen naam of niks.’
Ik kijk eens goed naar de dozen en naar mijn orderbon. ‘Hier staat een nummer op, meneer. Op die dozen staan ook nummers in de dezelfde nummerrange, dus daar moet u volgens mij naar zoeken.’
De chauffeur kijkt me aan of ik wartaal uit sla. Not the brightest bulb in the shed.
Zijn loopjongen is een stuk bijdehanter, die snapt het meteen. Hij stapt de vrachtwagen in en komt terug met de mededeling dat er op meer dan de helft van de dozen geen ordernummer staat.

De chauffeur gaat bellen en ik loop weer naar binnen om oudste en jongste aan te sporen te ontbijten en zich daarna aan te gaan kleden. Zelf duw ik in noodtempo een beschuitje achter mijn kiezen.

Even later staan er vier dozen in mijn tuin.
‘Als u het niet erg vindt, maak ik de dozen even open om te kijken of alles nu echt compleet is,’ deel ik de heren mede.
Samen pakken we de dozen uit en natuurlijk: het klopt niet.
Ik heb nu vier hoekdelen en twee tafeltjes.
Ik moet twee hoekdelen, twee middenstukken en hocker en een tafeltje hebben.
Weer duiken de heren de vrachtwagen in, op zoek naar de middenstukken en de hocker.

De meiden vinden het allemaal machtig interessant en schieten dus voor geen meter op.

De chauffeur is de draad inmiddels helemaal kwijt en blijft maar aan me vragen wat ik nu nog mis. Hoe vaak ik hem ook op de doos aanwijs welke onderdelen we nog missen, het kwartje valt niet.

Na veel vijven en zessen is mijn set dan toch compleet.
Alleen.
Mis ik twee zitkussens.
Inmiddels niet meer zo ‘amused’ hee, ik had net mijn ogen open! sommeer ik de heren even te kijken of er bij de andere loungesets in de vrachtwagen wél kussen zitten bij de middendelen.
De chauffeur kijkt blanco maar zijn loopjongen snapt het nog en gaat kijken. Helaas pindakaas, geen zitkussens.
Met een zucht teken ik de bon waar ik op schrijf dat ik nog twee kussens moet ontvangen. Dat regel ik later wel.

Inmiddels is het vijf over acht en heb ik nog tien minuten om me te wassen, aan te kleden en boterhammen voor school te smeren.
De meiden zijn vrolijk aan het spelen, de één aangekleed en de ander nog fijn in pyjama. Ik stuur jongste naar boven om zich aan te kleden. ‘Maar waar zijn mijn kleren dan?,’ jengelt ze.
‘Waar je ze gisteren van je kont hebt afgetrokken!,’ ontplof ik.
Oudste zegt dat ze een spelletje mee naar school mag nemen, alvast voor morgen. Ze pakt de pestkaarten en meldt ondertussen even dat ze haar DS ook meeneemt.
‘Ho, stop! Dat doen we doen dus niet, straks valt dat ding en dan zijn de rapen gaar.’
Oudste wordt vreselijk boos en scheldt me uit met een lelijk woord terwijl jongste vanaf de bovenverdieping gilt dat ze haar kleren nog niet kan vinden.
Even kom ik in de verleiding om mijn jas te pakken en gewoon weg te gaan. Kan niet schelen waarnaar toe.
Ik verman me, hijs jongste in haar jurk en zeg tegen oudste dat ze toch echt pech heeft, die DS gaat niet, ik herhaal NIET mee naar school.
Ik smeer boterhammen, kleed me aan en dan grijp ik jongste bij haar arm en zeg dat we gaan. Of oudste nu meeloopt of niet, ze bekijkt het maar!
Op het schoolplein neem ik afscheid van een inmiddels gekalmeerde jongste en een nog steeds boze oudste.
En is het nog niet eens half negen……

dinsdag 28 juni 2011

Van alles. En nog wat.

Liet ik me daar toch bijna de ganse maand juni voorbij zonder één enkel logje...
Dat kan natuurlijk niet hè, mensen, u bent nu al zwaar teleurgesteld.
Dat kan ik goed begrijpen.
Er gebeurde namelijk van alles hier.
Ik werkte wat en zorgde wat.
Man weigerde zich weg te laten reorganiseren en begon deze week aan een nieuwe functie.
Ik kocht voor €20 een nieuwe tweedehands fiets voor jongste en man knapte deze vervolgens in een zaterdag op. De taken zijn hier echt heel goed verdeeld! Als je mij bent dan.
We holden van afspraak naar verjaardag naar barbecue.
En ik holde mijn 3 rondjes per week, hoewel de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze maand maar net de twee keer per week haalde.
Ergens tussendoor had ik nog een date met Door en Ri, in Enschede maar liefst.
Echt zó leuk!
Ik word altijd blij van al die gezellige sociale events in mei en juni.
Zo zaten we zaterdag weer achter een BBQ bij onze beste vrienden.
Die, tussen neus en lippen door, even vermeldden dat ze na de zomervakantie naar Stockholm verhuizen. Voor drie jaar.
Niet een beetje jaloers riep ik direct:'Wat leuk, ik voorzie een stedentrip!'
'Ja,' riepen ze enthousiast.
We mijmerden wat verder en kwamen tot de conclusie dat een zomervakantie ook wel erg leuk zou zijn.
En zo gebeurde het dat we afspraken in de zomer van 2012 naar Zweden te gaan.
Heerlijk, je kunt me nergens blijer mee maken dan met een vakantie in 't vooruitzicht.
Waar ik ook erg blij van werd, was de armband die vriendin D. om had. Een Noosa-armband. Nog gelukkiger werd ik van man, die me er spontaan één cadeau deed:


En met al dit leuks moet u het maar even doen.
Kga in de zon liggen. Zo lang het nog kan.