Wat ik worden wil

Wat wil ik worden nu ik groot ben?
Dat was de vraag waar ik mijn hoofd over brak.
Maar het antwoord was er al, ergens, onbewust, diep in mij.
En ineens kwam het naar boven: Cranio Sacraal Therapeut(e) wil ik worden.
Da's een stevige studie, hoor ik u denken of niet, want u heeft er vast nog nooit van gehoord.
Een studie waar ik überhaupt pas aan mag beginnen als ik eerst een vooropleiding heb afgerond.
Een opleiding 'Medische Basiskennis' maar liefst.
Vanaf 24 september gaat Manonneke dus weer de schoolbanken in.
Om de zaterdag een gansche dag les in anatomie, pathologie en fysiologie.
Bij het zien van de vakken alleen al borrelt mijn bloed over van enthousiasme.
Daarnaast blijf ik mijn bedrijf voorlopig gewoon runnen.
Ik krijg het dus druk.
En man ook, want die draait straks voor het huishouden op.
Haha

Als je even de tijd hebt… (2)

Ik lig op de tafel bij de craniosacraaltherapeute. Normaal gesproken val ik zodra ik het kussen op die tafel ruik al direct in een ontspannen coma maar vandaag wil het niet zo lukken.
Gedachten blijven komen en hoe ik ook probeer ze los te laten en in totale ontspanning weg te zakken, het lukt me niet. Blijkbaar moet er nog gedacht worden vandaag.

Het proces begon al op vakantie. Het overdenken van wat ik eigenlijk aan het doen ben met mijn leven en of ik dit de rest van leven zo wil houden.

Op Ameland kwam het antwoord al: Nee, dat wil ik niet. Het moet anders. Beter.
Nog beter.

Ik besloot het onderwerp verder te laten rusten tot zich iets zou aandienen. Want ik ben ervan overtuigd dat het komt wanneer het komen moet.
En blijkbaar is dat nu. Ineens geef ik mezelf toestemming om een goedlopend, zelf opgebouwd bedrijf los te laten. Mijn hart ligt niet meer in dit werk en als ik bedenk dat ik het nog 28 jaar zou moeten doen, val ik spontaan in een diepe depressie.

Dat gevoel was er natuurlijk al eerder. Al bijna een jaar eigenlijk.
Maar who in his right mind gooit er nu een goedlopend administratiekantoor weg? Wie neemt afscheid van wat hij zelf met veel liefde heeft opgebouwd? Wie geeft de zekerheid van een inkomen op?

Kan ik dat doen? Wat doe ik mezelf en mijn gezin aan? Wie ben ik wel niet dat ik denk dat ik recht heb op een gelukkiger toekomst?

Maar daar, op die tafel, geef ik mezelf toestemming los te laten. Zekerheden los te laten. Mijn inkomen los te laten. Mijn bedrijf los te laten.

Om te gaan onderzoeken wat ik worden wil nu ik groot ben.

Geen idee, eerlijk gezegd.

Maar dat komt vanzelf, want alles komt wanneer het komen moet.

Ameland

Ik heb mijn hart verpand aan Ameland.
Corny as hell, I know, maar o zo waar.
De rust, de ruimte, de natuur en de vriendelijkheid.
We hebben genoten.

Potdorie, heb ik twee keer de zonsondergang geselecteerd. Nahja, dat moet u me maar vergeven.

Als je even de tijd hebt…

Zo in de vakantie krijgt een mensch eens tijd om rustig na te denken. Als je even uit de dagelijkse sleur mag stappen en de boel de boel mag laten, komt er ruimte voor nieuwe inzichten.
Ik dacht loom na over of en hoe gelukkig ben en hoe ik de komende jaren - misschien wel de andere helft van mijn leven! - in wil vullen.
Sowieso (dit is de juiste spelling, ik heb het gecheckt omdat het er zo dom uitziet) ben ik de laatste tijd bezig met een spirituele reis.
Een aura-lezer benoemde die al toen ik hem consulteerde op ‘Onkruid 2011’.
Zijn letterlijke woorden waren:’Je bent bezig met het toelaten van je vrouwelijke intuïtie. Ga door op dat pad.’
Meer en meer vertrouw ik op mijn eigen ideeën en inzichten.
Ook qua voeding ben ik steeds kritischer. Ik eet (bijna) geen vlees meer en voel me daar een stuk beter bij.
In plaats van om 21.00 uur waterpas te gaan, zit ik rustig een film of serie uit. Als ik nu óók nog eens genoeg energie zou hebben om ’s avonds het huishouden te tackelen zou ik helemaal een gelukkig mens zijn!
Maar goed, terug naar het moraal van dit verhaal.
Ik besloot dat ik de afgelopen pakweg 10 jaar zeker niet ongelukkig ben geweest maar dat ik niet nog eens twintig, of dertig, of veertig zo verder wil.
Ik zag in dat ik mijn hoogtepunten niet op moet hangen aan vakantie en uitstapjes.
Nee, in het dagelijks leven, daar moet ik het zoeken.
Natuurlijk ga ik nu geen lifechanging beslissingen nemen.
Alles komt als het komen moet.
Voor nu gaf ik me op voor een wekelijkse yogales op mijn vrije morgen.
Want van al dat gehardloop (of hardgeloop?) wordt een mens nu eenmaal zo soepel als een plank.