Dat wordt een duur jaar....

Wat betreft punt 7: gelukkig rijd ik in een Jeep Grand Cherokee. Een zwarte...

Something has got to give

Ik zal het maar ruiterlijk toegeven: ik ben geen Superwoman.
Jahaa, daar kijkt u van op hè?
Hoe hard ik het ook probeer, ik kan niet alle ballen tegelijk in de lucht houden.
Iets zal dus moeten wijken.
In mijn werkuren heb ik al drastisch gesneden. Ik maakte een gedegen planning voor de rest van dit jaar en houd me er strak aan.
Qua studie valt er niets te bezuinigen.
Voor een opleiding van € 1.500 doe je gewoon verdomde hard je best. Klaar.
Het huishouden is al deels uitbesteed aan een ge-wel-dige poetsdame.
Aan man en kinderen ben ik te zeer verknocht om ze aan de straat te zetten.
Dan blijft er maar één ding over.
Hardlopen.
Daar gaat ook vies veel tijd in zitten.
Tijd die ik nodig heb voor andere dingen.
Want 's avonds ben ik na werk-studie-gezin gewoon kapotmoe.
Dan ga ik niet meer sporten, dan wil ik niet eens meer één been voor het andere zetten.
Dus neem ik voorlopige afscheid van mijn loopjes.
En als ik volgend jaar klaar ben met de studie, pak ik het weer op.
Beloofd.

Ongelovig

Nu de goedheiligman alweer bijna in Nederlands vaarwater terecht is gekomen, zie ik de verwachting op het gezichtje van jongste groeien.

Zeven jaar is ze. En dit jaar zou zomaar de laatste keer kunnen zijn dat we hier in huis Sinterklaar vieren met een gelovige.

Haar BFF behoort al tot de ongelovigen. Die werd op een middag uit de illussie getrokken door een buurtgenootje. En bedankt, zou ik zeggen.

Ik ben blij dat L. zo goed haar mond kan houden, niets maar dan ook niets heeft ze verklapt.

Gelukkig maar, ik gun mijn meisje nog zó dat bijzondere, verwachtingsvolle van een 5 december waarin ze nog van niets weet. Want zeg nou zelf, is er iets fijner dan Sinterklaas als je 7 bent?

En is er iets fijner dan als moeder te mogen toekijken?