Dierbare ballen

Toen ik een baby was kregen alle kleinkinderen (toen 3 stuks meen ik) een paddenstoeltje voor in de boom. Jarenlang hing het in mijn moeders boom en wonder boven wonder overleefde het paddenstoeltje (inmiddels alweer een indrukwekkende 39 jaar) het altijd.




Nu hangt het bij mij in de boom. Ieder jaar pak ik het uiterst voorzichtig uit en hang het prominent in het zicht. Ieder jaar denk ik daarbij aan mijn lief omaatje, die helaas in 1993 de strijd tegen kanker verloor.

Toen ik drie was, en m'n zusje een baby, kregen we een kaarsje. Niet gewoon een kaarsje maar het schattigste stalletje ever.

Mijn moeder trotseerde jaren en jaren van oeverloos gezeur en zei hardnekkig nee als wij sméékten of we het kaarsje mochten aansteken.

Traditiegetrouw kreeg ook oudste met Kerst een bal van haar oma:

Een nijntje-kerstbal. Te leuk toch?

Voor jongste kocht oma een bal die, hoe za'k het zeggen, niet zo bij de rest van de kerstversiering paste. Tenzij lila-ballen ineens ont-zet-tend hip gaan worden. Gelukkig maakte ze het het jaar erop goed met een kerstman:



En zodat hij zich niet buitengesloten voelt, hangt er ook uit mans jeugd een versiering in de kerstboom. Omdat hij zo lekker corny is, hang ik dit vogeltje met veel plezier in de boom.



En zo creëren wij ieder jaar een boom vol herinneringen. Aan geliefden van vroeger en van nu.

Is dat nu niet enorm kersterig?

Teenager

(klik op de foto voor een vergroting)

Van een prachtig babietje naar een prachtige tiener.
Jij maakte van mij een moeder, schat, en daar zal ik je altijd dankbaar voor blijven.

Maar dat wou je toch zelf?

Mensen die dat zeggen als je ergens over klaagt zouden eigenlijk ter plekke afgeschoten moeten worden. Echt, niets vind ik irritanter dan dat.

Als ik in de babytijd van mijn dochters klaagde over slapeloze nachten en nauwelijks aan mezelf toekomen, was er altijd wel iemand die zei: 'Maar je wilde toch zelf een kind?'
Ja duh, maar ik wilde er één die direct doorsliep en de hele dag lief in de box lag te glimlachen.
Ik kreeg het liefste kindje van de wereld maar ook het bewerkelijkste kindje van de wereld. En daar wilde ik wel eens fijn over klagen. En dan als reactie graag een 'gut meid, wat zwaar' horen.

Nu de babytijd ver achter ons ligt (morgen wordt mijn dochter tien, TIEN!) krijg ik het nog steeds te horen. Natuurlijk wilde ik zelf weer gaan studeren om in de toekomst craniosacraal-therapeut te kunnen worden. En natuurlijk realiseerde ik me van te voren hoe druk dat zou zijn, naast het runnen van een gezin en een bedrijf. Maar betekent dat dan dat ik niet eens mag verzuchten hoeveel tijd het allemaal kost?
Ik vind van wel. Dus dames, klaag maar eens lekker van je af in de reactiebox. U zult van mij nooit horen 'Maar dat wilde je toch zelf?'